dönüp dolaşıp başa dönmeyi bıraktığımı sanıyordum. bir şeyler değişmiş gibiydi, inanamıyordum değiştiğine ama değişmişti işte besbelli. artık neredeyse emindim ki değiştiğine, farkettim: tekrar en başındaydım. bir şeyler değişmişti de üstelik. ama yine de başındaydım ve sanki her şey aynıydı. değişik.

oluyor

söylenilebilecek en aptalca şeyi ben söylemek istiyorum. tüm o herkesin söylediği şeyleri söylemek. benim bir özelliğim olmamalı. demeliyim ki hiç düşünmeden; "Sonuçta hayat bir rüya." ya da şöyle de söyleyebilmeliyim, "Hayalperest misiniz siz?" diye sorabilmeliyim. bu lükse sahip olabilmeliyim. tüm içinde hayat ve hayal geçen herkesin kolayca söyleyebildiği şeyleri ben de söyleyeceğim bundan böyle. on tane adamım olsa mesela, hepsi de bu iş için tutulmuş, her gün biri bişey söylese bana, belki her şey daha iyi olacak, o zaman daha kolayca çıkacak ağzımdan: "Hayallerimiz, hayatlarımız kadardır." cümlesi. ama biliyorum bu kadarıyla kalmayacak, sonuçta denemiş olmak için katlanıyorum tüm bunlara. bu kadarıyla kalmayıp "elini kafamdan çeker misin" diyeceğim hemen ardından. işte bu kötü. ve oluyor. kötü oluyor.

kendimi ballandıra ballandıra anlatabilmeliyim.